Lu cà’ – una poesia satirica che è lo specchio del nostro tempo

Print Friendly, PDF & Email

Lu cà’ adè l’amicu più fidatu che c’è,

se ‘ccondenda de pócu, comme lu mitti stà;

se je méni piagne e te licca la mà’,

co’ ‘na carezza te lu combri: te vòle vè’.

 

Adè cunzideratu come unu de famija,

vène coccolatu, custiditu, sfamatu,

ci-ha un repartu a lu supermercatu

co’ ‘n assurtimendu che te meravija:

 

buccongini, scattolette, crocchette,

tutta robba scerda, de prima qualità

che anghe le persó’ avrìa voja de magnà’;

certi mango quello se pò’ permétte’.

 

Ogghj le coppie, spissu, appena spusate

se combra un béllu cacciulittu,

deve èsse’ de razza, pilusu e picculittu:

co’ ‘st’animale se sende realizzate.

 

Ogni annu le nascite de li frichi cala,

‘nvece li cà’ so’ in cundinuu aumendu,

se ‘bbaja unu? ‘bbaja tutti, che tormendu!

Pe’ rcoje le cacche ce vorrà la pala.

 

Tande straniere porta le caruzzine

e tène, pure, l’ardri fij pé’ ‘na mà’,

adè ‘na vellezza vedélli passegghjà’,

grazie a loro la speranza non ci-ha fine.

 

Me sa che pe’ nuandri c’è pocu da fa’

e un ghjornu sarìmo ‘na minoranza;

‘nzéme a tande razze, ‘na mestecanza:

sarìmo póchi, stracchi e… a spassu co’ li cà’.

6 agosto 2917

A 7 persone piace questo articolo.

Commenti

commenti